Atlantis en haar betekenis in onze tijd

Was Atlantis een mythe of een realiteit. Op die vraag moet het wetenschappelijk antwoord nog altijd gevonden worden. Volgens veel esoterici, gevoelige mensen, channels, helderzienden, regressietherapeuten en vele anderen staat het echter als een paal boven water dat dit verzonken continent er ooit geweest is. In dit artikel beschrijft de auteur, die er stellig van overtuigd is dat Atlantis werkelijk bestaan heeft, welke relatie het verdwenen continent heeft met onze huidige tijd.

In zijn “Critias” beschreef Plato de kronieken van Atlantis. Het verhaal zou zijn verteld door Solon, die ca. 560 voor Christus naar het huidige Griekenland (Hellas), reisde en van de priesters van de Godin Neith van Saïs, de beschermgodin van de wetenschap, te horen kreeg dat de oude tempelarchieven duizenden jaren daarvoor geschreven waren. In deze archieven zou sprake zijn van een continent achter de zuilen van Hercules, dat ca 9700 voor Christus verzonken zou zijn. Inmiddels wordt algemeen aangenomen dat met de zuilen van Hercules, de straat van Gibraltar bedoeld wordt. Niet voor niets heet de oceaan aldaar de Atlantische oceaan, en zijn er grote onderzeese bergruggen gevonden die de positionering van Atlantis in de Atlantische oceaan meer dan aannemelijk maken. In het kader van dit artikel is het geenszins mijn bedoeling op enigerlei wijze trachten wetenschappelijk verantwoord bewijsmateriaal aan te reiken, of iets wat er op lijkt. Opmerkelijk is echter wel dat in vele boeken, waarvan in onze lage landen de Bijbel het meest bekend is, verteld wordt over een grote zondvloed die heeft plaatsgevonden. In veel geschriften en overleveringen wordt melding gemaakt van grote overstromingen die het aanzien van Moeder Aarde drastisch veranderden, en het aantal bewoners van onze planeet in die dagen minimaliseerde tot een klein aantal overlevenden.

Hoe was de Atlantische mens?

Aanvankelijk heerste er in Atlantis louter harmonie, evenals in het nog oudere Lemurië, ook wel Mu genaamd. Men leefde in vrede en harmonie, en communiceerde voornamelijk door middel van telepathische overdracht. Voor zover het al voorkwam communiceerde men slechts minimaal met woorden, die meer klanken waren dan de woorden die we heden gebruiken, en waren niet bedoeld om boodschappen over te brengen, dat gebeurde immers telepathisch, maar meer om de ander te helen. Onder andere de stem was in die tijd een belangrijk “healing instrument”, evenals andere vormen van vibraties zoals energieoverdracht via bijvoorbeeld de handen klank- en licht therapie, alsmede het gebruik van geuren en kruiden. De algemene informatieoverdracht vond plaats via het lezen van elkaars gedachten en reageerde men op de verkregen informatie, middels telepathische transmissie, terug.

Ook het lichaam dat wij nu fysiek zouden noemen, was veel minder zwaar, veel lichter, transparanter.

Het vroeg Atlantische lichaam bestond louter uit ectoplasma. Vanuit onze optiek nú gezien was de Atlantische mens dus bevoorrecht, en dat was hij in feite in alle opzichten ook.

Wat ging er verkeerd in Atlantis.

De Atlantiërs leefden een harmonisch leven, maar gingen op een goed moment op onderzoek uit. Het lichaam verzwaarde zich, en de eerst ongeslachtelijke Atlantiërs begonnen langzaamaan uiterlijke geslachtelijke kenmerken te vertonen. Tot die tijd werden kinderen verwekt puur door middel van de gedachtekracht van diverse mensen, die zich op de “geboorte” van een kind concentreerden en het feitelijk materialiseerde. Later zou dat een seksuele aangelegenheid worden. De dualiteit, hoewel nog in de kinderschoenen, was geboren. Doordat de Atlantiërs nu met de seksualiteit te maken kregen, experimenteerden ze ook met dieren en vele gedrochten ontstonden. Optekeningen hiervan zijn zelfs in onze bijbel te vinden. Er vond een tweedeling plaats tussen goed en slecht, Respectievelijk de zonen van de Ene, en de zonen van Belial. De dualiteit, ofwel polariteit was nu de kinderschoenen ontsproten, en groeide naar volle wasdom. Inmiddels kreeg Atlantis ook de beschikking over technische hulpmiddelen. De technische ontwikkelingen volgden elkaar in hoog tempo op, en beschikte men na verloop van tijd over technieken en een technisch arsenaal, waar we in ons huidige tijdsgewricht jaloers op zouden kunnen zijn. Zo hadden de Atlantiërs de beschikking over voertuigen waarmee ze zich zowel in het luchtruim, als onder water konden voortbewegen. Tevens waren ze in staat intergalactische reizen te maken, en voorzagen zij hun luchtschepen en andere voertuigen draadloos van energie, vergelijkbaar met de afstandbediening waarmee wij onze geluids en T.V. apparatuur bedienen. (Nog niet eens zo erg lang trouwens) Naast deze technische kennis en mogelijkheden, kregen de Atlantiërs tevens de beschikking over allerhande methodes, om zichzelf en anderen te helen. Men was op de hoogte van frequentie genezing, hetzij door geluid, Licht, resonantie, dan wel door het inmiddels ingeburgerde woord. Ook wist iemand exact wanneer zijn laatste dagen op aarde aangebroken waren, en werd deze door een juiste configuratie van lichamen letterlijk “gedragen”. Vier personen legden zich neer op de grond, en degene die zou gaan sterven werd boven op deze mensen gelegd, waarmee de overgang naar een andere bestaansvorm vergemakkelijkt werd. Het laat zich raden dat zowel de technische kennis, als de meer esoterische, zowel ten goede als ten kwade gebruikt kunnen worden, en dat is nu precies de voltooiing geweest van het Atlantische continent. De zonen van de Ene en de zonen van Belial verwijderden zich steeds meer van elkaar, en de dualiteit was compleet. Het einde was nabij.

De ondergang van Atlantis

Zoals we ook nu zien, kunnen vele technieken en energieën op tweeërlei wijze gebruikt worden: ten goede en ten kwade. Denk aan bijvoorbeeld de nucleaire energie.

In Atlantis was het niet anders. De zonen van de Ene streefden het goede na, de zonen van Belial wilden alles bezitten. Waanden zich méér dan God. Er ontstond zoals te voorzien was tweespalt. De dualiteit ten top. De zonen van de Ene stelden zich in op het dienstbaar zijn aan de samenleving, en werkten vanuit positiviteit aan het bereiken van hun hoge doel. De zonen van Belial waren uit op macht, en werkten aan het verhogen van de meerdere eer en glorie van zichzelf, streefden naar bezit en materie. Naar verluidt hadden de zonen van de Ene een kristal in een piramide, waarmee ze grote delen van Atlantis van energie konden voorzien. De zonen van Belial wilden deze energie zich toe-eigenen, maar deden dit experimenteel door gebruik te maken van hetzelfde proces, echter zonder de finesses te weten.

Details zijn enorm belangrijk wanneer je met grote energieën omgaat. Een chemisch proces bijvoorbeeld verloopt totaal anders bij een verkeerde temperatuur, of het gebruik van samenstellingen die net even iets anders zijn. De gevolgen die bij een dergelijke reactie kunnen optreden zijn enorm. Iets dergelijks heeft plaatsgevonden in Atlantis.

Atlantis in onze tijd

Niet zonder reden is er ingegaan op de dingen die in Atlantis plaatsvonden, er zijn vele raakvlakken en herkenningen te constateren in onze huidige tijd. Een tijd die we maar al te goed kennen.

In den beginne waren er niet veel mensen op aarde. Het leven bestond voornamelijk uit jagen en andere vormen van voedselverschaffing, en had men daar een dagtaak aan. Regels en wetten bestonden er niet, behalve de natuurwetten dan. Geld bestond evenmin. Men bouwde zich een hut op een plaats naar goeddunken, en had geen woonvergunning nodig, noch hoefde men zich druk te maken over huur of hypotheek. Men leefde in vrede en harmonie, en hielp elkaar waar nodig. Alles was in de natuur voorhanden en er was meer dan genoeg voor iedereen.

In de huidige tijd zijn er zelfs handige jongens die percelen maan verkopen…..

Nogal arrogant, te menen dat de aarde, of welke planeet dan ook ons toebehoort!!

Vanuit de oertijd gezien kunnen we, de tijdslijn volgend, zien dat er steeds meer een splitsing kwam: rijk en arm, machthebbers en onderdrukten etc. Meer en meer sloop onbemerkt de polariteit in ons leven. Gaandeweg ontstond er langzaamaan een schifting tussen goed en kwaad, althans gedefinieerd volgens onze huidige algemeen aanvaardde normen.

Natuurlijk hadden we die polariteiten hard nodig. Er bestaat immers slechts Licht bij de gratie van de duisternis. Kou kun je eerst ervaren wanneer je warmte kent.

Als zodanig hebben beide facetten een functie.

We trachten als persoon te streven naar het juiste evenwicht tussen beiden, en net zoals dat voor ons persoonlijk geldt, geldt dat ook voor Moeder Aarde, waar we deel van uitmaken en die we voeden met onze energieën. Helaas echter is niet iedereen bij machte om het perfecte evenwicht tussen de negatieve en positieve aspecten van ons zijn te vinden, of althans ernaar te streven. Als we naar de wereld om ons heen kijken, kunnen we zien dat er een duidelijke splitsing waar te nemen valt. Te signaleren valt dat sommige mensen volledig alle positiviteit verloren hebben, en zich fanatiek richten op destructieve zaken. De oorlogen, vaak gevoerd onder het vaandel van een door die groepering aanbeden God, leveren daar het meest zichtbare bewijs voor.

Fanatiek alleen maar in de eigen goedheid geloven is het ander uiterste, en eveneens funest. De juiste balans lijkt dus van essentieel belang. Net als in de tijd van Atlantis zijn we nu wederom aangeland op het omslagpunt van de balans.

Terugdenkend aan de zonen van de Ene en de zonen van Belial, kunnen we niet anders concluderen dat we daar ook nu weer mee te maken hebben.

Doordat wij onze Moeder, de Aarde voeden met onze energieën, heeft dit alles ook zijn weerslag op onze planeet, die aangeeft dat het nu wel welletjes is, en daar uitdrukking aan geeft middels aardbevingen, overstromingen en andere natuurverschijnselen. We kunnen, terugkijkend naar de afgelopen decennia slechts concluderen dat catastrofale natuurverschijnselen in heftigheid en aantal zijn toegenomen. Een teken aan de wand! Hetzelfde geldt voor de oorlogen en terroristische acties. De hele wereld sidderde op 11-9-2001. Toch zouden we al deze gebeurtenissen op hun juiste waarde moeten schatten, en inzien dat we in een bijzonder tijdsgewricht leven, dingen met andere ogen moeten bezien dan de media ons voorschotelen.

Opvallend is dat er juist nu veel, heel veel mensen op aarde geïncarneerd zijn, die eerder in Atlantis leefden, of in Lemurië, dat er min of meer aan verwant was. Ook hebben veel mensen herinneringen aan Egypte en Mexico, waar veel Atlantiërs naar toe gevlucht zijn, toen het continent dreigde te verzinken. In die tijd heeft het negatieve de overhand gehad, evenals bij eerdere rampen op wereldniveau. We krijgen nu een laatste kans! Het is goed te ervaren dat na de aanslag van 11-9-2001, er zoveel mensen met het Licht aan het werk geweest zijn, en dat dan op mondiaal niveau. Het was voor lichtwerkers goed te ervaren dat er als het ware een mantel van Licht, Liefde en Compassie over de aarde getrokken werd. Een bewijs dat we met zijn allen er beslist voor elkaar en Moeder Aarde zijn. Laten we met zijn allen het Licht over moeder Aarde en al haar bewoners laten schijnen, opdat het Licht en de Liefde, zal zegevieren. Vele Atlantiërs en Lemurianen zijn nu met dat doel op aarde.